Geschiedenis van Radda in Chianti

De geschiedenis van Radda in Chianti

De top van de heuvel van ‘Poggio alla Croce’, de huidige locatie van Radda, werd al in de 11e eeuw voor Chr. bewoond. De daar gevonden resten van stenen huizen en aardewerk wijzen op de aanwezigheid van een Etruskische bevolking in de periode van de 6e eeuw voor Chr. tot de 2e eeuw na Chr. Tijdens de 5e eeuw bezweek het Romeinse Rijk aan de invallen van de barbaren. In die tijd bestond het Chianti-gebied nog slechts uit de dorpen Radda, Monte Rinaldi, Volpaia en Castelvecchi. Allemaal zeer kleine dorpjes van slechts vijf of zes huizen. Tijdens de 9e en 10e eeuw startte een feodale samenleving en begon de Chianti-regio -in het bezit van de graven van Guidi en de markies van Toscane- op te bloeien. Radda groeide in omvang en bevolking. Tegen 1100 was Radda (de naam "Ratta" komt voor in een edict van keizer Otto III uit het jaar 1003 en later in 1041 in de vorm van "Ramda") de dichtstbevolkte en, na Ricasoli, de belangrijkste gemeenschap in de regio.

Vanaf het ontstaan tot ongeveer 1500 bevond Radda zich midden in de (grens)conflicten tussen de twee belangrijkste steden van Toscane, Florence en Siena. In 1250 verdeelde de Florentijnse Republiek de gemeenschappen in districten, waarbij elk een bepaald grondgebied toegewezen kreeg. Samen met de Lega vormde dit de Liga van de Chianti. Vanaf 1384 was Radda de zetel van de podestà, de opperste magistraat. Het oudste statuut van de Lega del Chianti dateert uit dat jaar. De oude, historische Lega del Chianti hield op te bestaan in 1774, toen de drie graafschappen Radda, Castellina en Gaiole werden opgericht. De geschiedenis van Radda, net als die van het hele Chianti-gebied, was altijd verbonden met die van Florence en Siena en hun voortdurende strijd. Pas in 1550, toen Florence Siena uiteindelijk veroverde, was er sprake van vrede en rust. De 17e eeuw wordt ook wel de "Chianti-eeuw" genoemd vanwege de reputatie die het Chianti-gebied verwierf met de wijn die het sinds het midden van de 16e eeuw naar Engeland exporteerde. Het was ook in deze eeuw dat een losse vorm van landbouworganisatie ontstond. De fattorie, de landgoederen, ontstonden en de eigenaren bouwden elegante villa's waar ze de zomer op het platteland doorbrachten. Voorbeelden hiervan zijn de families Strozzi en Pazzi uit Florence, om er maar eens twee te noemen.

Het Palazzo del Podestà van Radda in Chianti

Het stadhuis, gebouwd in de 15e eeuw, werd volledig verwoest door de invasie van Aragon in 1478. In 1700 werd het herbouwde gebouw uitgebreid met de toevoeging van een tweede verdieping en de gevangenis. Het heeft meer dan vier eeuwen lang dienstgedaan als kantoor van de magistraat van de gemeente Radda. Wapenschilden van lokale families bedekken de buitengevel van het gebouw. Tegenwoordig zijn dit er 51, waarvan er drie dateren uit de 15e eeuw, 25e uit de 16e eeuw, 16e uit de 17e eeuw en 7e uit de 18e eeuw. Direct onder de zandstenen arcade bevindt zich het wapen van Francesco Ferrucci, oppermagistraat van Radda in 1479. Op de eerste verdieping bevindt zich een recent gerestaureerd fresco van de 16e-eeuwse Florentijnse school.

Palazzo del Podestà van Radda in Chianti

De mezzadria

De mezzadria, het deel-pachtsysteem waarbij de boer zijn arbeid en die van zijn gezin inbracht en de opbrengst met de eigenaar werd gedeeld, breidde zich steeds verder uit. De mezzadria domineerde het landbouwlandschap tot de 20e eeuw en werd pas in 1967 officieel afgeschaft. Aan het einde van de jaren ‘50 kende het Chiantigebied, net als veel andere delen in Midden-Italië, een periode van landverlating door de boeren. In de jaren ‘70 echter vond de herontdekking van de Chianti-regio plaats. De wijn- en olijfterrassen maakten plaats voor een grotere en intensievere wijnbouw, waardoor het aanzicht van de aangenaam glooiende heuvels veranderde. Een grote groep Chianti-liefhebbers kocht en restaureerde de voormalige boerderijen.

Het Franciscaner klooster van Santa Maria in Prato

Het klooster Santa Maria al Prato dateert uit de middeleeuwen, hoewel het hoofdgebouw en het aangrenzende klooster tegenwoordig uit de 18e eeuw lijken te stammen. In die periode vond een vrijwel volledige restauratie plaats, wat het neoromaanse oratorium verklaart. In 1415 werd het klooster opgenomen in de lijst van de leden van de Lega del Chianti. In de 15e eeuw verwierf de kerk ook een zeer waardevol kunstwerk: de "Madonna con bambino tra i santi Niccolo, Giovanni Battista, Maria Maddalena e Antonio Abate" van Neri di Bicci, uit 1474. In 1708 werd het oratorium geschonken aan de Padri Riformatori, de Hervormde Paters. Het klooster bestond tot 1866, toen het door de nationale overheid werd opgeheven. In 1935 werd het complex van Santa Maria in Prato gekocht van de provincie Toscane door de Sacre Stimmate dell'Ordine dei Frati Minori, een Franciscaanse orde die daar tot 1974 woonde.

Santa Maria al Prato